Archiwum z miesiąca: sierpień 2020

Moja ukochama Ewa demarczyk nie żyje, ale wciąż mogę jej słuchać
Ewa Demarczyk

„Moja Ewa Demarczyk nie żyje”. Ja też pewnie niedługo umrę, bo coraz więcej „moich” historii mi się przypomina. Mój ojciec, który był pop…dolony, czyli niestandardowy, wracał samolotem z Warszawy. Nie żeby był taki bogaty, ale był pop………(o czym było wyżej). Wcześniej odwiedził swoją teściową, znaną w Milanówku kwiaciarkę, Irenę Zaranek. Moja babcia, jak zwykle dała mu potężny pęk czerwonych goździków (najłatwiej znosiły podróż bez wody) dla mojej mamy, a swojej najmłodszej córki. Co najmniej 50 sztuk (dokładnie nie pamiętam po ile były wiązane). To był rok 1963, po wyśpiewaniu przez Ewę Demarczyk „Czarnych aniołów” na Festiwalu Piosenki w Opolu. Demarczyk leciała tym samym samolotem. Mój ojciec, rocznik 1928. Ona, rocznik 1941. Podszedł do niej z naręczem goździków i je jej ofiarował. W domu musiał o tym opowiedzieć, bo przecież mama (przez stacjonarny czarny telefon, rozmowę międzymiastową się zamawiało i czekało na nią kilka godzin, po czym nie zawsze było coś słychać), zawsze za kwiaty dziękowała. Mama nie miała do ojca  żalu. Ubóstwiała Ewę Demarczyk. Ja byłam na jej koncercie podczas Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie w 1998 roku. Ostatni koncert dała w Poznaniu rok później. Do końca swojego życia będę słuchała jej piosenek. Jak Kory, Grechuty czy Mata.

Cud nad Wisłą. Wojna polsko-bolszewicak

 

Mojego dziadka, Józefa Sipa ( w mianowniku – Józef Sip), ojczyzna wysłała na wojnę polsko-bolszewicką,  gdy miał 21 lat. Rosjanie bagnetem przebili mu płuco. Przeżył. Przez całe życie był na rencie. Gdy miał 79 lat, za komuny, służby przyszły sprawdzić jak wyglądają jego dłonie. Czy nie pracuje fizycznie. Od 80. roku życia należała się bowiem podwyżka renty, pod warunkiem, że schorowany, stary inwalida nie pracuje. Dziadek nie dożył, więc nie wiem czy mu by tę wyższą rentę przyznali. Udział w tej wojnie, za komuny, nie był ceniony.