Author Archives: Graz

Fot. Tadeusz K. Kowalski.

Niby wszystko kwitnie jak przed laty. I niby pachnie jak przed laty. Tylko wtedy można było się też spotkać w domu albo w knajpianym ogródku. Teraz z synem spotykam się na działce. Zdejmujemy maski zasłaniające usta i nos, ale nie dotykamy się, żadne tam uściski dłoni czy przytulenie. A i tak po takim spotkaniu czuję się wspaniale. Świątecznie.

Świerk na Mokotowie
Kaczki w Parku Sieleckim

Fot. Tadeusz K. Kowalski

Dziś 29. Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Ja i Tad zasłużyliśmy na serduszka. WOŚP zasłużył na wielką szczodrość i wdzięczność. Serduszka zdobyliśmy w drodze na spotkanie z Mateuszem i Luckiem. Ten pierwszy to mój pierworodny syn. Ten drugi to jego (i Agnieszki) pies.

 

Pojawiła się zima 2021 w Łazienkach Królewskich w Warszawie

Buty, w których chodzę na kije, okazały się za śliskie. Dwa razy wywinęłam orła. Dotkliwie.  Gdybym wzięła ze sobą kije, pewnie by do tego nie doszło. Wybrałam jednak aparat. Musiałam to zrobić. Pod koniec wczorajszego przednocnego dyżuru przeczytałam, że sto kilkadziesiąt piaskarek wyjechało na ulice Warszawy. Odeszłam od komputera, podciągnęłam rolety i zobaczyłam, jak jest biało. Ach, pomyślałam, tak to jest. Czytasz coś w internecie i sprawdzasz, czy tak jest w realu. Na szczęście nie wszystko co jest w internecie znajduje potwierdzenie w rzeczywistości. W przeciwnym razie to byłby już koniec śwata!

Chochoły w Łazienkach Królewskich. 2021. Fot. Tadeusz K. Kowalski

Dzisiaj w Hiszpanii z powodu nadmiernych opadów śniegu jest ponad 160 dróg nieprzejezdnych. Lotnisko Madryt-Barajas jest nieczynne.  Śnieg zasypał 20 tysięcy kilometrów dróg, głównie w środkowej części kraju. Wczoraj z pojazdów uwięzionych w korkach ewakuowano 1500 osób. A u nas taka zima. Ale się porobiło, przez to klimatyczne ocieplenie.  Nie jest dobrze.

Rok nowego koronawirusa 2020, Fot. Tadeusz K. Kowalski

Pewnie koronawirus zostanie z nami na zawsze i pewnie przez rok 2021 będzie trudny do okiełznania. Postanowiłam się nie rozstawać z maską na usta i nos nawet jak ludzie będą szczepieni. Na pewno maskę będę zakładać w autobusie, tramwaju, pociągu, sklepie. Jako kierowca mam zawsze ograniczone zaufanie do innych użytkowników drogi. Jako kobieta żyjąca w świecie opanowanym przez nowego koronawirusa, moja podejrzliwość wzrosła.

Moja ukochama Ewa demarczyk nie żyje, ale wciąż mogę jej słuchać
Ewa Demarczyk

„Moja Ewa Demarczyk nie żyje”. Ja też pewnie niedługo umrę, bo coraz więcej „moich” historii mi się przypomina. Mój ojciec, który był pop…dolony, czyli niestandardowy, wracał samolotem z Warszawy. Nie żeby był taki bogaty, ale był pop………(o czym było wyżej). Wcześniej odwiedził swoją teściową, znaną w Milanówku kwiaciarkę, Irenę Zaranek. Moja babcia, jak zwykle dała mu potężny pęk czerwonych goździków (najłatwiej znosiły podróż bez wody) dla mojej mamy, a swojej najmłodszej córki. Co najmniej 50 sztuk (dokładnie nie pamiętam po ile były wiązane). To był rok 1963, po wyśpiewaniu przez Ewę Demarczyk „Czarnych aniołów” na Festiwalu Piosenki w Opolu. Demarczyk leciała tym samym samolotem. Mój ojciec, rocznik 1928. Ona, rocznik 1941. Podszedł do niej z naręczem goździków i je jej ofiarował. W domu musiał o tym opowiedzieć, bo przecież mama (przez stacjonarny czarny telefon, rozmowę międzymiastową się zamawiało i czekało na nią kilka godzin, po czym nie zawsze było coś słychać), zawsze za kwiaty dziękowała. Mama nie miała do ojca  żalu. Ubóstwiała Ewę Demarczyk. Ja byłam na jej koncercie podczas Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie w 1998 roku. Ostatni koncert dała w Poznaniu rok później. Do końca swojego życia będę słuchała jej piosenek. Jak Kory, Grechuty czy Mata.