Trzeci spływ kajakiem i pierwszy wjazd autem do rowu

Każda rzeka wydaje się podobna – tak samo mokra, tyle samo nad nią uschniętych drzew, a w niej badyli – z bliska jednak, z kajaka, można dostrzec różnice między nimi. A Liwiec?

Można powiedzieć, że jak zwykle ja i Tad przestrzeliliśmy. Dla właścicieli GPS-a wydaje się to pewnie prymitywne. Jednak nie ma jeszcze tak szybkiego GPS-a, który by powiedział, w którą stronę mam skręcać, zanim przejadę kilka dobrych kilometrów dalej. GPS jest spóźnionym komentatorem tego co powinnam zrobić. Za to mam żywego pilota. On też się spóźnia, ale od GPS-a jest zdecydowanie szybszy. Poza tym jest interakcyjny, co zawsze ceniłam. Niemal przez Siedlce, ale dojechaliśmy na miejsce zbiórki. Ha! Jak zwykle, chciałam wcześniej wycofać się z imprezy, żeby nie robić innym kłopotu. Ale za późno było na jakiekolwiek kłamstwo. Gdy spóźnieni dojechaliśmy, powiedziałam do naszego szefa i organizatora, czyli Wojtka: „ale nie jesteśmy ostatni”. Tylko się uśmiechnął. Toyota zaparkowała tuż za nami. Kilkadziesiąt sekund po nas. Poza tym Wojtek naprawdę jest wyrozumiały dla uczestników spływu – pod warunkiem, że nie należą do jego najbliższej rodziny, którą najwyraźniej kocha, szanuje i jest jej oddany bez reszty bardziej niż tym, którzy pod jego wodzą płyną po rzece. No cóż, z rodziną ma jednak wyznaczoną dłuższą trasę i to wymaga silniejszego przewodnictwa.

Spod Wyszkowa do Urle

Według znaków przepłynęliśmy 60 km, ale nie chce mi się w to wierzyć. Według czasu to było ok. 16 godzin wiosłowania. Trzy zapory i tzw. przenoski – trzeba przenieść kajaki na drugą stronę zapory a każdy kajak waży co najmniej ok. 40 kg (bez wyposażenia i bagażu).

Przenoska na pierwszej zaporze w Węgrowie

Po trzeciej zaporze pojawiają się mielizny – jak to powiedział któryś z mężczyzn – "przenoszenie kajaków to nic, ale te kilka godzin, kiedy płynąłem, nie wiedząc, w którym momencie zawisnę było straszne".

Na płyciznach popych i pociąg były skuteczniejsze niż wiosłowanie. Myliłby się każdy kto by zgadywał, że na środku rzeki jest najgłębiej. Że istnieje jakakolwiek prawidłowość w występowaniu łach i mielizn.

Kierowcy i reszta

Kierowcy zawożą swych towarzyszy kajakowania na miejsce startu, po czym jadą kolumną – tym razem siedem aut – w dół rzeki i tam parkują. Wracają na ogół autem z przyczepą pełną kajaków do punktu ich wodowania na rzekę. Pierwsi widzą miejsce biwakowania i cumowania. Zapamiętują punkt rozpoznawczy, żeby nie przepłynąć o most czy dwa za daleko.

Zamek w Liwie — XV-wieczny zamek w Liwie

Na tym spływie były dwa takie miejsca. Pierwszy biwak pod zamkiem w Liwie w dzień XV Turnieju Rycerskiego.

Drugi u sołtysa w Bednarzach. Na jego prywatnej, nieskażonej łące. To tu podczas poszukiwań naszej przystani, wjechałam za Wojtkiem na krótką drogę prowadzącą do gospodarstwa, w którym chciał zapytać o dom sołtysa. Wycofując się, by go przepuścić, wjechałam lewym tylnym kołem do rowu. Niestety nie przewidziałam takiej atrakcji i zdjęcia nie mam. Mężczyźni wysiedli ze swoich maszyn, Wojtek usiadł za kierownicą, trzech (chyba trzech, bo w zdenerwowaniu słabo widzę i słabo liczę) uniosło lekko auto i wyprowadziło je na prostą.

Drugi moment szczególny, to ostatni powrót po auta. Reszta uczestników spływu czekała na nas pod kolejowym mostem w Urlach. My, podwiezieni przez właściciela kajaków pod dom sołtysa, szliśmy ławą drogą pomiędzy lasem a łąką. Sześciu kierowców i ja – też prowadząca. Tym razem świeciło słońce. Szliśmy, jak siedmiu wspaniałych (byłoby nas tyle, ale jeden kierowca plus żona z dwojgiem dzieci wycofali się z zawodów przetrwania na spływie po pierwszym dniu, czyli po czterech godzinach wiosłowania). Byliśmy nie mniej brudni niż kowboje w trzy dni po wyruszeniu w drogę. No może ciut mniej, bo jednak na rzece się nie kurzy. Z odległości 100 metrów zauważyliśmy, że stoi nie sześć, a siedem samochodów. Ósmy właśnie się zatrzymał. Rosły facet, koło siedemdziesiątki, wysiadł z niego i patrzył z dużym niedowierzaniem na sznur pojazdów zaparkowanych na prywatnej łące tuż nad rzeką.

– To sołtys się dziwi? – spytałam Wojtka-organizatora.

– Nigdy sołtysa nie widziałem – odpowiedział, bo przecież ważne sprawy załatwia się na telefon i mailowo.

I choć sołtysa – jak się okazało – nie spotkaliśmy, wdzięczność za gościnę pozostanie w nas dozgonna.

Zapraszam do galerii zdjęć. Kliknij, by powiększyć fotki i obejrzyj

Liwiec, dopływ Bugu. Wystartowaliśmy spod mostu przed Wyszkowem. Pochmurnie, ale sucho. Początek czterech godzin płynięcia w spokojnym tempie. — Wystartowaliśmy spod mostu przed Wyszkowem. Pochmurnie, ale sucho. Początek czterech godzin płynięcia w spokojnym tempie.

Kolczurka klapowana (Echinocystis lobata)nad Liwcem. Rośnie kępami lub pnie się po wszystkim co stoi. Pachnie słodko, mdławo, odurzająco. Charakterystyczna dla brzegów Liwca. — Rośnie kępami lub pnie się po wszystkim co stoi. Pachnie słodko, mdławo, odurzająco. Charakterystyczna dla brzegów Liwca.

Pogięty suchy konar drzewa w wodzie. Zabawa dla wyobraźni. Co zakręt na każdej rzece i za każdym razem inna. — Co zakręt na każdej rzece i za każdym razem inna rzeźba..

Płyty nagrobne i krzyże rozrzucone na urwisku nad rzeką. Runęły krzyże i pomniki. Warto było je postawić, ale nie warto ich ratować? Widać nikt nie wymyślił jeszcze cmentarza dla cmentarzy — Runęły krzyże i pomniki. Warto było je postawić, ale nie warto ich ratować? Widać nikt nie wymyślił jeszcze cmentarza dla cmentarzy.

Liczne, zwieńczone łukiem zbiorowiska gniazd jaskółek brzegówek.

Jaskółcza Kapadocja. Widziałam w środku pełzającą małą jaskółkę. Niezdarnie wycofała się w głąb. — Jaskółcza Kapadocja

Takich zielonych kęp na Liwcu jest więcej niż np., na Drwęcy czy Pilicy. — Takich kęp na Liwcu jest więcej niż np., na Drwęcy czy Pilicy.

Żurawiom trudno się oprzeć, choćby drewnianym.

W Liwcu krowy kąpią się kiedy chcą. Może dlatego wiele jest brudnych? — Tu krowy kąpią się kiedy chcą. Może dlatego wiele jest brudnych?

Basia jako jedyna slalomem musiała przepłynąć między krowami. Przed nimi pływały kaczki, które też miały się w pewnym momencie przestraszyć. Jedynie bocian spokojnie krążył ponad nimi, obojętny na akcję na wodzie.

Tomek ma sześć lat. Jak ktoś patrzy na to zdjęcie i nie słyszy jak dzieciak mówi, to znaczy, że jeszcze nie spotkał go na swej drodze.

Pod zamkiem w Liwie już trwa impreza – XV Turniej Rycerski. My póki co idziemy rozbić namioty. Mamy je po drodze na łąkę, w bagażnikach samochodów.

Jedno z okienek warowni. Popatrzeć przez nie, to jak być rycerzem broniącym księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, który zlecił Niclosowi budowę zamku na początku XIV wieku. — Jedno z okienek warowni. Popatrzeć przez nie, to jak być rycerzem broniącym księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, który zlecił Niclosowi budowę zamku na początku XV wieku.

Średniowieczni rycerze przybyli na turniej z rodzinami.

Motolotnia pod zamkiem w Liwie – albo raczej na wysokości zamku.

W kolejce do lochów. Nic dziwnego, że gdy zwiedzający już wejdą, napędzają sobie stracha głosami cierpiętników. — Nic dziwnego, że gdy zwiedzający już wejdą, napędzają sobie stracha głosami cierpiętników.

Standardowe wyposażenie małego obserwatora turnieju. Przy właściwym biznesowym podejściu można stworzyć popyt nawet na imitację akcesoriów z XV wieku. — Przy właściwym biznesowym podejściu można stworzyć popyt nawet na imitację akcesoriów z XV wieku.

Dzieciaki z mieczami. . Będzie im żal, kiedy ich poproszą, by pole zostawili na walkę rycerzom. — . Będzie im żal, kiedy ich poproszą, by pole zostawili na walkę rycerzom.

Rycerze przegranej drużyny jeszcze przed walką. — Jeszcze przed walką.

Jeden z mistrzów rycerskiego fechtunku ochrania swoje członki zbroją.

Współczesny ojciec szkoli córkę i przygotowuje do roli rozkwitającej księżniczki uwięzionej w wieży. Niezgrabów, którzy mogą ją niechcący uwolnić ma umieć odstrzelić jedną strzałą.

Ruszyły drużyny do boju. Biedni przeciwko wygórowanym podatkom narzucanym przez złego księcia. Nie mgła przytępia ostrość, a dym z wystrzeliwanych z armatek pocisków. Małe dzieci i psy wokół placu boju tracą poczucie bezpieczeństwa. — Biedni wystąpili przeciwko wygórowanym podatkom narzucanym przez złego księcia. Nie mgła przytępia ostrość, a dym z wystrzeliwanych z armatek pocisków. Małe dzieci i psy wokół placu boju tracą poczucie bezpieczeństwa.

Źli przegrywają. Dobrzy wygrywają. Jak w bajce.

Niedziela rano. Już po XV Turnieju Rycerskim. Toi toje jeszcze otwarte, aczkolwiek już przepełnione. Rycerze z rodzinami leniwie się przeciągają. W średniowiecznych strojach obudzili się w XXI wieku.

Krótko po wyjściu na rzekę w Liwie, zacumowaliśmy pod mostem. Bo choć, jak nasz szef Wojtek zwykł mawiać, "na spływie jest zawsze dobra pogoda", to i w dobrą pogodę czasem pada gęsty deszcz. — Krótko po wyjściu na rzekę w Liwie, zacumowaliśmy pod mostem. Bo choć, jak nasz szef Wojtek zwykł mawiać „na spływie jest zawsze dobra pogoda”, to i w dobrą pogodę czasem pada gęsty deszcz.

Wojtek od razu umieszcza fotkę z deszczu na fejsie. Niech żałują ci co nie popłynęli.

Od razu poznałam, że to sylwetka krakowskiego Lajkonika. Przybył za mną na Mazowsze. — Od razu poznałam, że to sylwetka krakowskiego Lajkonika.

Rosną i nie mówią jak się nazywają. Z daleka widziane, przybierają różne kształty, czasem poruszających się zwierzątek. Stadnych i pojedynczych .

W Węgrowie na pierwszej zaporze trzeba przenieść kajaki prawym brzegiem przez drogę.

Franek-judoka, a zarazem syn Wojtka i Basi, trenuje przed przenoskami w latach przyszłych.

Dwie Kaczki z tych mniej płochliwych — Kaczki z tych mniej płochliwych.

W instrukcji przedspływowej Wojtek zapowiedział, że na drugiej zaporze w Węgrowie trzeba pospiesznie przenieść kajaki lewym brzegiem, by nie zdążyła przybiec z krzykiem i protestami tzw. Amerykanka, właścicielka okolicznej ziemi. Tu, jej wysłannik, nadzoruje naszą drugą przenoskę. Chyba docenił nasze czyste intencje i higienę, bo na koniec pomógł Wojtkowi i Frankowi zwodować ich kajak.

I tylko warkot zdradza, że za zaroślami pędzi quad.

Typ kaczki monumentalnej. Z postumentem za życia. — Z postumentem za życia.

Słup energetyczny stylizowany na naturalny

Chłopakom zabrakło piwa, ale przyszedł czas na żarty. Slipy wypchane osrą , długą trawą. — Chłopakom zabrakło piwa, ale przyszedł czas na żarty.

Źrebaki swawolą. Jeden naskoczył na drugiego. — Źrebacze swawole.

Na kajakach wzbudzamy zainteresowanie. Koń pochyla ku nam łeb. — Na kajakach wzbudzamy zainteresowanie.

Trzecia zapora w Kalinowcu i trzecia przenoska.

Po drugiej stronie zapory w Kalinowcu. To miała być ostatnia przeszkoda i miało już być niedaleko. — To miała być ostatnia przeszkoda i miało już być niedaleko.

Pod zwalonym drzewem inny pień. Wojtek po kolei nas przepycha przez przeszkodę. Z naszą pomocą oczywiście. — Wojtek po kolei nas przepycha przez przeszkodę. Z naszą pomocą oczywiście.

Franek odpowiada za to, by jego i taty kajak stał w miejscu. Zapiera się wiosłem i miną. — Franek odpowiada za to, by jego i taty kajak stał w miejscu

Niewiele metrów dalej, Tomek staje przy nowej przeszkodzie i nas po kolei przez nią przeprawia unosząc lekko ponad nią kajak z obsadą. Jego dzieci – Julka i Filip – przycupnięte w kajaku bez taty, dzielnie trzymają się konara. Są ostatnie w kolejce. — Tomek stanął przy nowej przeszkodzie i nas po kolei przez nią przeprawiał unosząc lekko ponad nią kajak z obsadą. Jego dzieci – Julka i Filip – przycupnięte w kajaku bez taty, dzielnie trzymały się konara i na niego czekały. Były ostatnie w kolejce.

Robi się zimno. Tylko gra świateł sprawia, że płyniemy dalej i nie opadamy z sił. Zachwycamy się po cichu i przez zaciśnięte ze zmęczenia i zimna zęby. — Tylko gra świateł sprawia, że płyniemy dalej i nie opadamy z sił. Zachwycamy się po cichu i przez zaciśnięte ze zmęczenia i zimna zęby.

Czy w tym mroku dojrzymy mostek dla pieszych, za którym ok. 150 metrów dalej mamy rozłożyć biwak na łące sołtysa Bednarzy? — Około 150 metrów za mostkiem mamy rozbić biwak na łące sołtysa Bednarzy.

Najmłodsi mają szukać igły na łące sołtysa. Obiecaliśmy zostawić ją dziewiczą. — Najmłodsi mają szukać igły na łące sołtysa. Obiecaliśmy zostawić łąkę dziewiczą.

Wujek Wojtek zaprasza na odbiór nagród za poszukiwanie i zbieranie nielicznych śmieci.

Ostatnie kilometryspływu Liwcem były płytkie. — Ostatnie kilometry były płytkie.

Wojtek zakończył kolejny zorganizowany przez siebie udany spływ. Podobno już planuje następny. Jeszcze w tym roku.

Zapisz

Grzybów w ten weekend nie było. Za to domów, które przetrwały przez lata susze, deszcze i zawieruchy, jest tyle, żeby być zadowolonym z wyprawy. I to mi się podoba.