Fot. Tadeusz K. Kowalski
Od dwóch dni deszcze. Nie tylko rośliny, ale i wróble mają powód do radości. Od ponad 20 lat te niepozorne ptaszki są w Polsce pod ochroną. Podobno życie im utrudniła masowa termomodernizacja budynków, co doprowadziło do zmniejszenia liczby miejsc lęgowych. Tym bardziej mnie cieszy ich zbiorowa kąpiel.
Fot. Tadeusz K. Kowalski
To nie jest częsty widok. Pusty miejski autobus, przed nim motocykl z napisem „nadzór ruchu”, a za nim samochód policji. Jeden i drugi z błękitnym migającym światłem na dachu. Facet w cywilu musiał przyjechać na motorze „nadzoru ruchu”. Gdzie jest kierowca? Był pijany? Dostał zawału za kierownicą? Na autobusie nie widać żadnych oznak zderzenia, zresztą nie ma drugiego uczestnika ruchu, potencjalnego uczestnika kolizji czy wypadku. Ani potłuczonego szkła. Potrącenie przechodnia? Nie wiem. Na szczęście nigdzie nie ma krwi ani śladów gwałtownego hamowania. Ot, zagadka.
Fot. Tadeusz K. Kowalski
Nagle w środku słonecznego dnia zrobiło się ciemno. Potem lunęło, grzmiało, wichrowało. Na Woli, gdy siedziałam w pracy w budynku tworzącym podkowę, z prawego skrzydła wiatr zerwał kawałek blachy i rzucił ją na środkowy skośny dach. Strach pomyśleć co będzie, jak wiatr ją zdmuchnie i na kogoś spadnie. Może przeciąć na pół. Pan Zdzisiu, który leży w służbówce i ogląda telewizję, poinstruowany o zdarzeniu oznajmił, że on na dach nie wejdzie. I słusznie. To ja będę przechodziła pod dachem.
Fot. Tadeusz K. Kowalski
Z zimy się wyrasta jak z butów i ubrań. Kiedyś cieszyłam się jak spadł śnieg, a teraz to dla mnie białe puchate lub oblodzone gówno. Zima cieszy, kiedy jeździsz na sankach, łyżwach lub nartach. Ja już nie jeżdżę. Ale wciąż bałwany chwytają mnie za serce. Dajcie mi dziecko, a zaczną lepić z nim bałwana, jeździć na sankach, łyżwach i nartach!
Fot. Tadeusz K. Kowalski
Dziś przypomniał mi się sylwester z 2005 roku w Warszawie. Ewelina zaprosiła mnie na prywatkę. Prawnicy i lekarze, piękne młode dziewczyny. Ja na doczepkę. Ugotowałam gar zupy meksykańskiej. Na dwie godziny przed czasem próbowałam zamówić taksówkę. To był mój pierwszy w życiu sylwester po tym jak przeniosłam się za pracą z Krakowa do stolicy. Naiwna! Wszystkie taksówki miały już zamknięte listy zamówień! Gotowa do wyjścia, zrezygnowałam. Przecież i tak nie byłam pewna czy prywatka z nieznajomymi warszawiakami to dobry pomysł. Siostra – wychodząc na bal w Krakowie – przez telefon przywołała mnie do porządku. – Jedź autem! – nakazała mi. – Jakoś wrócisz do domu, a po auto pojedziesz w Nowy Rok. Z wielkim garem zupy przedzierałam się przez śnieg na parking. Gdy odśnieżałam auto, czułam jak w cienkich rajstopach moje nogi się czerwienią, a skóra na udach zaczyna szczypać. Śnieg zmiatany z dachu wpadał mi do szerokich rękawów kożucha i do botków. W końcu pojechałam.
Dziś, w sylwestra świeci słońce. Jest sucho i bezwietrznie. Temperatura dodatnia. Z oddali dobiega muzyka. Próba głośników przed ludycznym sylwestrem. A ja, jak ten gołąb. Mam zamiar w sylwestra skubnąć coś w domku.
